“Als je denkt dat je met denken over je denken, anders over je denken zal denken, dan denk je verkeerd.”
Dat was het moment waarop mijn klant even met zijn ogen pinkte.
Even een situatieschets. Klant, CEO van een creatieve onderneming, dertiger, jong gezin, ambitieus en gedreven, komt bij mij in begeleiding omdat hij ‘het’ niet helder meer ziet.
Heel rationeel, doordacht, met oog voor detail en heel sterk in berekende risico’s nemen. Dit heeft hem al heel veel opgebracht. Heeft niet alleen zijn bedrijf een plek op de markt gegeven, maar hem ook aanzien en erkenning gegeven.
En toch. Hoewel het hem, meer dan ooit, voor de wind gaat, begint hij te twijfelen aan zichzelf. Hij denkt zich te pletter. Kan zijn thinktank niet meer uitzetten, piekert ’s nachts en kan geen prioriteit van detail meer onderscheiden. Hij voelt dat zijn lichaam en brein op allerlei vlakken beginnen tegen te sputteren.
Hij begint te vertellen. Elke twijfel wordt onmiddellijk gecounterd met een doordacht antwoord. Alsof hij gewoon is om met zichzelf in constante dialoog te gaan. Voor- en nadelen vliegen over de tafel heen. Een monoloog van uitgedokterde denkpistes, die elkaar elke keer opnieuw opheffen. Heel veel beweging in zijn denken, maar evenveel verlamming in zijn doen. Hij eindigt met een zucht dat hij niet meer weet hoe hij dit moet loslaten, hoe hij prioriteit en detail nog kan onderscheiden, hoe hij zijn leiderschap terug kan opnemen. Hij focust zich op elk klein ding dat fout kan lopen, en loopt hierin verloren.
Toen zei ik: “Als je denkt dat je met denken over je denken, anders over je denken zal denken, dan denk je verkeerd.”
Ik zag hem … jah :) denken … Gedachten over gedachten: in een moordend tempo elkaar opvolgend.
Toen ik hem vroeg om recht te staan en eens zijn denken ondergeschikt te maken, stond hij aarzelend, zelfs met enige tegenzin op. Niet wetend wat hem te wachten stond. Een uitdaging voor hem.
Ik gaf hem een schaal met stenen en zei: toon me dit eens, hoe ziet dit er uit voor jou?
Hij keek naar mijn parket en zag een noot in het hout, en legde daar 1 steen op. Ziezo zei hij. Zo ziet dat er uit. Ik zie iets dat niet correct is, en het enige wat ik nog kan doen, is daar aandacht aan besteden.
Oké, en wat doet dit met jou? Hij zei: dan is dit kleine steentje mijn hoofdprioriteit en wil ik dit weg doen.
Toen ik hem vroeg of dit een realistische weergave was van de feiten, zei hij, trouw aan zichzelf, dat dit niet zo was. En hij begon, op alle noten in mijn parket, stenen te leggen, tot mijn praktijk vol lag met stenen. En daar stond hij dan … temidden van de stenen chaos…
Dit was de aanleiding van een heel boeiende coachingssessie, waarbij we voorbij het verstand gaan. Het lijf mee betrekken in het verhaal. Écht voelen hoe het is. De zwaarte ervaren. Maar ook de zucht van verlichting voelen.
Dat is het moment waarop je voelt dat shit een shift aan het maken is, en dat een altijd aanwezige zeurderige ambetantigheid de ruimte krijgt om te transformeren naar een inzicht en vooral een kracht. Een kracht om in beweging te komen. Om een actie te stellen. Om het anders te doen.
Dat is het magische moment van groei. Het moment dat je beseft dat je dit ‘niet meer’ wilt, en ‘nog niet’ weet hoe het anders moet.
Even een situatieschets. Klant, CEO van een creatieve onderneming, dertiger, jong gezin, ambitieus en gedreven, komt bij mij in begeleiding omdat hij ‘het’ niet helder meer ziet.
Heel rationeel, doordacht, met oog voor detail en heel sterk in berekende risico’s nemen. Dit heeft hem al heel veel opgebracht. Heeft niet alleen zijn bedrijf een plek op de markt gegeven, maar hem ook aanzien en erkenning gegeven.
En toch. Hoewel het hem, meer dan ooit, voor de wind gaat, begint hij te twijfelen aan zichzelf. Hij denkt zich te pletter. Kan zijn thinktank niet meer uitzetten, piekert ’s nachts en kan geen prioriteit van detail meer onderscheiden. Hij voelt dat zijn lichaam en brein op allerlei vlakken beginnen tegen te sputteren.
Hij begint te vertellen. Elke twijfel wordt onmiddellijk gecounterd met een doordacht antwoord. Alsof hij gewoon is om met zichzelf in constante dialoog te gaan. Voor- en nadelen vliegen over de tafel heen. Een monoloog van uitgedokterde denkpistes, die elkaar elke keer opnieuw opheffen. Heel veel beweging in zijn denken, maar evenveel verlamming in zijn doen. Hij eindigt met een zucht dat hij niet meer weet hoe hij dit moet loslaten, hoe hij prioriteit en detail nog kan onderscheiden, hoe hij zijn leiderschap terug kan opnemen. Hij focust zich op elk klein ding dat fout kan lopen, en loopt hierin verloren.
Toen zei ik: “Als je denkt dat je met denken over je denken, anders over je denken zal denken, dan denk je verkeerd.”
Ik zag hem … jah :) denken … Gedachten over gedachten: in een moordend tempo elkaar opvolgend.
Toen ik hem vroeg om recht te staan en eens zijn denken ondergeschikt te maken, stond hij aarzelend, zelfs met enige tegenzin op. Niet wetend wat hem te wachten stond. Een uitdaging voor hem.
Ik gaf hem een schaal met stenen en zei: toon me dit eens, hoe ziet dit er uit voor jou?
Hij keek naar mijn parket en zag een noot in het hout, en legde daar 1 steen op. Ziezo zei hij. Zo ziet dat er uit. Ik zie iets dat niet correct is, en het enige wat ik nog kan doen, is daar aandacht aan besteden.
Oké, en wat doet dit met jou? Hij zei: dan is dit kleine steentje mijn hoofdprioriteit en wil ik dit weg doen.
Toen ik hem vroeg of dit een realistische weergave was van de feiten, zei hij, trouw aan zichzelf, dat dit niet zo was. En hij begon, op alle noten in mijn parket, stenen te leggen, tot mijn praktijk vol lag met stenen. En daar stond hij dan … temidden van de stenen chaos…
Dit was de aanleiding van een heel boeiende coachingssessie, waarbij we voorbij het verstand gaan. Het lijf mee betrekken in het verhaal. Écht voelen hoe het is. De zwaarte ervaren. Maar ook de zucht van verlichting voelen.
Dat is het moment waarop je voelt dat shit een shift aan het maken is, en dat een altijd aanwezige zeurderige ambetantigheid de ruimte krijgt om te transformeren naar een inzicht en vooral een kracht. Een kracht om in beweging te komen. Om een actie te stellen. Om het anders te doen.
Dat is het magische moment van groei. Het moment dat je beseft dat je dit ‘niet meer’ wilt, en ‘nog niet’ weet hoe het anders moet.