Het verhaal van een klant:
Graag vertel ik mijn verhaal. In alle openheid en eerlijkheid. Nà de feiten. Dat is voor mij blijkbaar gemakkelijker dan tijdens de moeilijke momenten.
Een burn-out. Ik ? Nee. Nooit ! Mij zou dat niet overkomen. Ik, die altijd maar doorging, altijd maar nieuwe uitdagingen opzocht. Altijd daar ook plezier in vond. Ik die trots was op mijn eeuwig enthousiasme. Over mijn vuur. Over mijn passie. Ik die blaakte van energie en die het "zonnetje" genoemd werd. Ik die fungeerde als startkabel voor vele andere mensen met een platte batterij. Ik die vond dat je altijd je grenzen moet kunnen verleggen. Je kan net altijd iets verder en meer dan je denkt. Ik die dat ook predikte en mensen in motiveerde.
Ik een burn-out ? Nee dus.
En toch ... op een dag ging het licht uit. Helemaal uit. Het werd donker in mijn leven. Geen zonnetje meer. Zelfs geen maneschijn. Ik ging naar mijn huisarts, die me twee weken voorschreef en die me aanraadde om naar Joke Adins te gaan.
De eerste keer dat ik bij Joke langskwam, was mijn eerste vraag aan haar hoe zij me zo snel mogelijk terug sterk zou krijgen. Sterk om zoals voorheen door te gaan. Om grenzen te verleggen. Om van de ene kick naar de andere te surfen. Vooral sterk genoeg om alles vol te houden zoals ik het al altijd gedaan had.
Ze luisterde.
Liet me vertellen.
Had geen oordeel.
Liet mij alle ruimte.
Ik toonde me sterk en stoer zodat ik zo snel mogelijk terug aan het werk zou kunnen gaan.
Ze stelde maar een paar vragen. Rake vragen. Prangende vragen. Vragen die ik wilde ontwijken. Vragen die niet pasten in mijn schema. Maar vragen die me wel prikkelden.
Na het eerste gesprek liet ze de volledige openheid of ik al dan niet wilde terugkeren.
Eigenlijk wilde ik niet. Ik voelde dat er iets zou veranderen. Ik wilde liever vasthouden aan gekende pijn dan verandering te overwegen, waarvan ik niet wist wat de uitkomst zou zijn. Ik was bang. Maar ik voelde ook wel dat ik vast zat. Dat ik hulp nodig had.
En zo zijn we samen op pad gegaan. Joke werkt heel praktisch met schema's, met oefeningen, met kleuren en papier. Ze werkt op alle vlakken tegelijk. Ze liet me door verrassende oefeningen zo'n diepgaande inzichten 'voelen', die ik vanuit mijn mentale blik op de wereld nooit zou ervaren. Ze leerde me ademen. Ze gaf me opdrachten mee naar huis waardoor ik ook in de tijd tussen twee sessies door bezig was met mij bewust te worden van mijn eigen lichaam, van mijn eigen emoties, van mijn eigen patronen. Ze liet me zien dat ik niet altijd sterk hoef te zijn. Dat ik ook eens hulp mag vragen. Dat even genieten en stilstaan mijn energiebatterij vullen. Dat beweging helend werkt. Dat muziek mijn brein en lichaam tot rust kan brengen of net kan ontladen, afhankelijk van mijn behoefte. Dat vluchten in kicks nog altijd kan en mag, maar dat een rustpauze nadien, herstellend werkt. De sessies bij haar waren elke keer anders. Maar kwamen recht binnen.
Je zal het wel geraden hebben. Na twee weken was ik nog niet op de been. Ik heb tijd 'moeten' nemen om uit te rusten. Om mezelf te leren kennen. Om vanuit die kennis, dat vernieuwde aanvoelen van mezelf keuzes te maken. Keuzes die bij me passen. Die ook genieten een plaats geven. Die mij ontspanning gaven. Die mijn lichaam en geest in balans brengen. Die me terug verbinden met mijn authentieke zelf.
Ik ben gegroeid, als mens.
Het was niet altijd evident. Het was bij momenten heel moeilijk. Maar ik voelde me begrepen en gedragen. Had gelukkig een begripvolle omgeving waar ik veel steun van kreeg. Ook op mijn werk hebben ze heel goed gereageerd. Geen verwijten noch schuldinductie. Ze hebben rekening gehouden met mijn temperament. Met mijn vernieuwde inzichten. Met mijn wensen. In gezamenlijk overleg met mijn huisarts en Joke ben ik nu progressief terug gestart.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik heel goed dat mijn lichaam me heeft willen beschermen en me tot halt heeft geroepen. Ik had veel te lang alle signalen genegeerd. Was aan 300 km/uur recht op een muur aan 't racen. Door het licht uit te doen, moest ik wel afremmen.
Ik ben dankbaar dat ik mijn lichaam nu beter begrijp. Dat ik dankzij de begeleiding heel goed weet welke alarmsignalen ik heb, en hoe ik in de toekomst kan voorkomen om terug hetzelfde tegen te komen. Dat ik niet meer alleen mentaal de dingen bekijk, maar dat ik ook heb leren voelen.
Maar ik ben ook dankbaar voor wie ik ben. Oké, ik ben soms één en al vuur en passie, ik hou van uitdagingen. En JA! dat is oké. Ik heb gewoon geleerd om af en toe rust in te bouwen. Om bewust te kiezen voor het NU. Om stil te staan en te genieten. Om me niet te laten verpletteren door schuldgevoel of compensaties als ik eens voor mezelf kies.
Het is een proces van vallen en opstaan. Maar het voelt goed. Op dit moment voel ik dankbaarheid. Diepe dankbaarheid. Ik leef. Bij momenten even intens als vroeger. Maar veel bewuster. Veel dieper.
Graag vertel ik mijn verhaal. In alle openheid en eerlijkheid. Nà de feiten. Dat is voor mij blijkbaar gemakkelijker dan tijdens de moeilijke momenten.
Een burn-out. Ik ? Nee. Nooit ! Mij zou dat niet overkomen. Ik, die altijd maar doorging, altijd maar nieuwe uitdagingen opzocht. Altijd daar ook plezier in vond. Ik die trots was op mijn eeuwig enthousiasme. Over mijn vuur. Over mijn passie. Ik die blaakte van energie en die het "zonnetje" genoemd werd. Ik die fungeerde als startkabel voor vele andere mensen met een platte batterij. Ik die vond dat je altijd je grenzen moet kunnen verleggen. Je kan net altijd iets verder en meer dan je denkt. Ik die dat ook predikte en mensen in motiveerde.
Ik een burn-out ? Nee dus.
En toch ... op een dag ging het licht uit. Helemaal uit. Het werd donker in mijn leven. Geen zonnetje meer. Zelfs geen maneschijn. Ik ging naar mijn huisarts, die me twee weken voorschreef en die me aanraadde om naar Joke Adins te gaan.
De eerste keer dat ik bij Joke langskwam, was mijn eerste vraag aan haar hoe zij me zo snel mogelijk terug sterk zou krijgen. Sterk om zoals voorheen door te gaan. Om grenzen te verleggen. Om van de ene kick naar de andere te surfen. Vooral sterk genoeg om alles vol te houden zoals ik het al altijd gedaan had.
Ze luisterde.
Liet me vertellen.
Had geen oordeel.
Liet mij alle ruimte.
Ik toonde me sterk en stoer zodat ik zo snel mogelijk terug aan het werk zou kunnen gaan.
Ze stelde maar een paar vragen. Rake vragen. Prangende vragen. Vragen die ik wilde ontwijken. Vragen die niet pasten in mijn schema. Maar vragen die me wel prikkelden.
Na het eerste gesprek liet ze de volledige openheid of ik al dan niet wilde terugkeren.
Eigenlijk wilde ik niet. Ik voelde dat er iets zou veranderen. Ik wilde liever vasthouden aan gekende pijn dan verandering te overwegen, waarvan ik niet wist wat de uitkomst zou zijn. Ik was bang. Maar ik voelde ook wel dat ik vast zat. Dat ik hulp nodig had.
En zo zijn we samen op pad gegaan. Joke werkt heel praktisch met schema's, met oefeningen, met kleuren en papier. Ze werkt op alle vlakken tegelijk. Ze liet me door verrassende oefeningen zo'n diepgaande inzichten 'voelen', die ik vanuit mijn mentale blik op de wereld nooit zou ervaren. Ze leerde me ademen. Ze gaf me opdrachten mee naar huis waardoor ik ook in de tijd tussen twee sessies door bezig was met mij bewust te worden van mijn eigen lichaam, van mijn eigen emoties, van mijn eigen patronen. Ze liet me zien dat ik niet altijd sterk hoef te zijn. Dat ik ook eens hulp mag vragen. Dat even genieten en stilstaan mijn energiebatterij vullen. Dat beweging helend werkt. Dat muziek mijn brein en lichaam tot rust kan brengen of net kan ontladen, afhankelijk van mijn behoefte. Dat vluchten in kicks nog altijd kan en mag, maar dat een rustpauze nadien, herstellend werkt. De sessies bij haar waren elke keer anders. Maar kwamen recht binnen.
Je zal het wel geraden hebben. Na twee weken was ik nog niet op de been. Ik heb tijd 'moeten' nemen om uit te rusten. Om mezelf te leren kennen. Om vanuit die kennis, dat vernieuwde aanvoelen van mezelf keuzes te maken. Keuzes die bij me passen. Die ook genieten een plaats geven. Die mij ontspanning gaven. Die mijn lichaam en geest in balans brengen. Die me terug verbinden met mijn authentieke zelf.
Ik ben gegroeid, als mens.
Het was niet altijd evident. Het was bij momenten heel moeilijk. Maar ik voelde me begrepen en gedragen. Had gelukkig een begripvolle omgeving waar ik veel steun van kreeg. Ook op mijn werk hebben ze heel goed gereageerd. Geen verwijten noch schuldinductie. Ze hebben rekening gehouden met mijn temperament. Met mijn vernieuwde inzichten. Met mijn wensen. In gezamenlijk overleg met mijn huisarts en Joke ben ik nu progressief terug gestart.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik heel goed dat mijn lichaam me heeft willen beschermen en me tot halt heeft geroepen. Ik had veel te lang alle signalen genegeerd. Was aan 300 km/uur recht op een muur aan 't racen. Door het licht uit te doen, moest ik wel afremmen.
Ik ben dankbaar dat ik mijn lichaam nu beter begrijp. Dat ik dankzij de begeleiding heel goed weet welke alarmsignalen ik heb, en hoe ik in de toekomst kan voorkomen om terug hetzelfde tegen te komen. Dat ik niet meer alleen mentaal de dingen bekijk, maar dat ik ook heb leren voelen.
Maar ik ben ook dankbaar voor wie ik ben. Oké, ik ben soms één en al vuur en passie, ik hou van uitdagingen. En JA! dat is oké. Ik heb gewoon geleerd om af en toe rust in te bouwen. Om bewust te kiezen voor het NU. Om stil te staan en te genieten. Om me niet te laten verpletteren door schuldgevoel of compensaties als ik eens voor mezelf kies.
Het is een proces van vallen en opstaan. Maar het voelt goed. Op dit moment voel ik dankbaarheid. Diepe dankbaarheid. Ik leef. Bij momenten even intens als vroeger. Maar veel bewuster. Veel dieper.
RSS-feed
