De magie van mo-NU-menten.
​Meditatie. Een woord dat vaak beelden oproept van serene zenmonniken die urenlang stilzitten op een afgelegen bergtop, diep in contemplatie. Meditatie is, voor mij, niet zozeer een zoektocht naar het verre, maar eerder een reis naar binnen.

Te midden van de drukte en hectiek van het dagelijkse leven, voel ik de behoefte om te vertragen.
Om te landen. In het moment. In het nu. Er een mo-nu-ment van maken.
De wereld even pauzeren. Verdwijnen. In wat ik doe.

Schilderen als Zintuiglijke Ontdekkingstocht
Schilderen is mijn meest recente toevluchtsoord. Het is bijna een drang om mijn dag hier mee te starten en te eindigen. Het voelen van de kwast op het doek, het spelen met materialen, de kleuren die zich mengen en de creatie die ontstaat - het is een zintuiglijke ontdekkingstocht die me helemaal absorbeert.

Breien, Haken, Mijn creërende meditatie
Ik ontdek ook rust en plezier in de subtiele en ritmische beweging van breien en haken. Het tikken van de naalden tegen elkaar, de wol die zich ontspint, het zelf creëren van een patroon, de trui die zich ontvouwt, ...het is als een meditatieve dans met kleuren, garen en vezels.

Mijn Ademhaling: Hét Anker in het Nu
En dan is er ademhaling, de eenvoudigste en meest krachtige vorm van meditatie. Een paar bewuste ademhalingen kunnen me terugbrengen naar het heden, mijn gedachten tot rust brengen en me herinneren aan het moment waarin ik leef.

Surfen: Mijn Meditatieve Dans met Golven
Surfen is voor mij meer dan een sport - het is een meditatieve dans met de golven. Terwijl ik op mijn board balanceer en de ritmische bewegingen van de zee voel, vervaagt de wereld om me heen en ben ik volledig in het huidige moment. In volle overgave. In volle adoratie ook voor de kracht van de oceaan.

Of het nu lezen, schrijven, pottenbakken of surfen is, het is de kunst van het opgaan in het nu. De overgave aan de kracht van het nu.
Ik ben absoluut verslingerd aan deze mo-Nu-menten. Het is die onbeschrijfelijke sensatie wanneer ik me volledig laat meevoeren in het nu, waar niets anders er toe doet behalve datgene waarmee ik bezig ben. Of het nu schrijven, breien, haken of gewoon ademen is, ik omarm die betoverende staat van zijn waarin alles buiten mijn huidige handelingen vervaagt.

"Het is alsof de tijd vertraagt, gedachten tot rust komen en ik de ware essentie van het leven proef."

In die momenten ben ik niet alleen aanwezig, ik voel me geaard, verankerd in het heden, en ik ben 'tevreden'. 

Afwisseling: Mijn Meditatieprisma
Wat mijn meditatiereis zo boeiend maakt, is de afwisseling van vormen die ik omarm. Ik ben niet gebonden aan één enkele methode. Afhankelijk van mijn behoeften en verlangens, kies ik bewust de vorm van meditatie die bij me past op dat moment. Soms is het de stilte van de ademhaling die me kalmeert. Op andere momenten is het de creatieve expressie van breien, haken of schilderen die mijn geest bevrijdt.

Nee, ik ben geen zenmonnik op een afgelegen berg, maar wel een ontdekkingsreiziger van mijn eigen innerlijke wereld, een wereld die oplicht in de schittering van kleine, alledaagse meditatiemomenten. En door deze momenten te omarmen, vind ik rust, balans en verwondering. Elke dag opnieuw.

En jij?
​Wat zijn jouw meditatiemomentjes?

Foto's: Nathan Mendes

KORTRIJK – In de vakantiemaanden vragen we West-Vlaamse ondernemers of decision makers hoe ze hun vakantie beleven. Vandaag bedrijfsconsulente en HR-experte Joke Adins (JA!). De focus van JA! ligt vooral op het begeleiden van bedrijven naar meer veerkracht en daadkracht bij werknemers. 

Hoe ziet uw vakantie er dit jaar uit?
-Joke Adins: Dit jaar staat in het teken van spelen en leren, vallen en opstaan, ontdekken en verdiepen. Mijn vakantie beleef ik in Portugal waar ik leer surfen en bodyboarden. Het klinkt simpel: ‘Laat ons een golfje pakken’. Maar dat is het niet. Het is een ontmoeting met jezelf, met hoogtes en laagtes. Zonder franjes, maar puur jezelf. Ik bots er elke keer op mijn grenzen. Zowel van mijn hoofd als van mijn lichaam. Wat ik wil, is niet wat gebeurt. Ik leer rekening te houden met de zee, met de kracht van de golven, met de stromingen en met de wind. Soms is de zee woest en wild, schuimt ze onbeschaamd en onbesuisd, een zeldzame keer is ze rimpelloos en glad als een spiegel. Als je anderen ziet dansen doorheen de golven, gewichtloos en gracieus, dan wil je dit zelf ook moeiteloos nadoen. Niet dus .Het is ploeteren en beulen, je angst opzij zetten en voluit in grote golf duiken, het gevoel hebben van in een wasmachine terecht te komen en uitgeteld en verzopen op het strand te landen. En dan toch is er dat ene moment, waar alles wel klopt, dat je in verrukking brengt. Het geeft me de flow waar ik zo van hou. Het speelse en spontane in mezelf komt wakker. Ik geniet ervan om terug het kind in mij te ontdekken. Al spelend leren, of lerend spelen. Onbevangen en vrijmoedig. Het maakt me vrij en moedig. Het verrijkt me in zoveel meer opzichten dan alleen maar het surfen an-sich. Surfen daagt me uit om echt in het ‘nu’ te zijn, bij mezelf, uit het hoofd en in het lijf. Het is in de beleving en in het leven duiken. Letterlijk en figuurlijk.

Wat is een ideale vakantiedag?
-Gedurende het laatste jaar ervaarde ik dat de tijd tegelijkertijd in een oogwenk voorbijvloog én stierlijk traag voorbijgleed. Ik miste pit en leven. Het ontbrak me aan nieuwe ervaringen, impressies en ontmoetingen. Soms zat er te weinig kleur, smaak en vorm in de dagen. Daarom heb ik mezelf voorgenomen om elke dag een nieuwe herinnering te creëren. Voor mij maakt een vakantiedag of een werkdag hierin geen verschil. Ik gun het mezelf dat ik elke dag verrijk met een ervaring, dat elke dag de moeite is om over te vertellen en dat je elke dag het leven kan koesteren.

Wat is uw droombestemming?
-Portugal. Ruw. Ruig. Rauw. Ongerept. Puur. Eerlijk. Eenvoud. Dat zijn de woorden die bij mij opkomen als ik aan Portugal denk. De ongerepte natuur is adembenemend mooi. Om elke hoek wacht een verrassing. Een betoverend zicht. De kleurschakeringen van de zee verwonderen me keer op keer. Het schouwspel van de wolken verveelt me nooit. De heldere sterrenhemel, dit jaar vol vallende sterren, bekoort me mateloos. De kleine stadjes. Het eerlijke eten. De cultuur en de gastvrijheid. Het heeft werkelijk alles waar ik van hou.

Heb je enkele leuke adresjes dicht bij huis?
-Ik heb deze zomer met mijn dochter Paradise, de cultuurwandeling in Kortrijk, gewandeld. Je herontdekt je eigen stad.  Dit in combinatie met de prachtige kunstwerken die geëxposeerd worden op unieke plekken.

Welk boek neemt u door op vakantie?
-Normaal neem ik altijd wel wat vakliteratuur mee, maar dit jaar heb ik er bewust voor gekozen om dit niet te doen. Ik heb deze vakantie een jeugdklassieker herlezen. ‘Zout op mijn huid’ van Benoïte Groult, ik heb elk woord geproefd, gesmaakt en genoten. Ook het boek ‘Wat het hart kan horen’ van Jan-Philip Sendker heeft me kunnen inspireren.

Wie zou u op uw vakantie eens toevallig willen ontmoeten?
-Voor mij is vakantie hét moment om terug te cocoonen met mensen die ik graag zie. Een diep gesprek, een lach en een traan, écht delen, ongedwongen plezier maken, een etentje, een lekkere aperitief, samen zijn en delen.

Leest u mails tijdens de vakantieweken of beantwoordt u nog alle oproepen?
-Vroeger kon ik dit veel minder loslaten. Nu heb ik een out-of-officegeïnstalleerd, en check ik dagelijks mijn mails, maar geef ik mezelf de vrijheid om enkel op de dringende zaken te antwoorden. Ik heb echt de behoefte om te deconnecteren en thuis te komen bij mezelf en mijn geliefden.

Slapen. We doen het allemaal. Ongeveer 1/3 van je leven wordt ingepalmd door slapen en toch wordt slaap vaak stiefmoederlijk behandeld.  Als ik in opleidingen de vraag stel wie fris als een hoentje uit bed veert elke morgen, is er nauwelijks iemand die hier positief op antwoordt. Moe zijn. Wie is dat niet? We vinden het normaal en overleven in plaats van leven.

Wat is dan het belang van slaap?
 
Slaap, is net als voeding en beweging, brandstof voor je lichaam en is bepalend voor je energieniveau. Hoe meer energie, hoe vitaler en stressbestendiger je bent. En is dat nu niet iets wat we allemaal wel zouden willen?
Als je weet dat ‘Waarom ben ik zo moe’ een van de meest gebruikte zoektermen op google is, dan weet je dat slaap en vermoeidheid bij velen een issue geworden is.
 
De effecten van slaap op ons lichaam zijn aanzienlijk. Om er losjes een paar al op te noemen:

• Het verlaagt onze bloeddruk
• Het vertraagt onze ademhaling
• Het brengt onze hormonen in balans
• Het voert gifstoffen af uit ons lichaam
• Het versterkt onze spieren
• Het helpt om onze korte termijn en lange termijn geheugen te optimaliseren
• Het draagt bij tot de verwerking van onze emoties
• Het verbetert ons leervermogen
• Het bevordert de zelfgenezende functies in ons lichaam

En dit lijstje is zeker niet limitatief.
 
Twee belangrijke feiten:

1.    Circadiaans ritme
Ons waak & slaapritme wordt, net zoals onze lichaamstemperatuur, hormonenhuishouding, hartritme, bepaald door het circadiaans ritme.
Circa staat voor ongeveer en dia staat voor dag. Dat wil zeggen dat het gaat over een biologisch ritme waarvan de cyclus uit ongeveer 24 uur bestaat. Dit bioritme is in onze hersenen vastgelegd, en zelfs al zouden we leven in omstandigheden waar we we afgeschermd zijn van licht en temperatuur, dan nog zouden die processen verlopen volgens hun eigen ritme.
Maar, en dat is ook bijzonder belangrijk om te weten: niet iedereen heeft hetzelfde circadiaans ritme. De één is een vroege vogel, de ander is een nachtuil. En beiden zullen op andere momenten van de dag hun energiepiek hebben. De nachtuil is dus niet lui als hij ’s morgens niet uit zijn bed geraakt, hij heeft gewoon nog niet hetzelfde energiepeil als de vroege vogel. 
Leren luisteren naar je eigen circadiaans ritme is een eerste stap naar meer energie.
De vroege vogel heeft dus zijn eigen verantwoordelijkheid op te nemen om ’s avonds tijdig in bed te gaan, ook al zijn er huisgenoten die met een ander ritme, nog veel langer tv kijken. De nachtuil daarentegen heeft een heel ander energieverloop en kan daar ook best zijn takenpakket aan aanpassen. 
 
2.    Behoefte aan slaap
Niet iedereen heeft ook dezelfde behoefte aan slaap. Sommigen komen toe met 7 uur, anderen hebben eerder 9 uur nodig om uitgerust wakker te worden.
Vroeger gingen we slapen bij het vallen van de avond en stonden we op bij het opkomen van de zon. Als je weet dat voor de uitvinding van de gloeilamp het aantal uur slaap per nacht nog 10 à 11 uur bedroeg, dan weet je dat we nu ver van een gezond slaapritme aan het leven zijn.
Handige tip om dit te ontdekken is om in een vakantieperiode eens te gaan slapen als je moe bent en op te staan zonder wekker. Als je dit een paar dagen na elkaar doet, zal je merken welke hoeveelheid slaap jij nodig hebt en je zal ontdekken welk persoonlijk chronotype jij hebt. Handig om je levensstijl en werkindeling op in te tunen. 

 
TopTips

1.    Regelmaat, regelmaat, regelmaat
Behou regelmaat: elke avond rond hetzelfde uur gaan slapen en elke ochtend rond hetzelfde uur opstaan. Ook in het weekend, ook na een avondje uit. Regelmaat is bijzonder belangrijk omdat ons lichaam op die manier leert te anticiperen op de slaap en ons brein een aantal mechanismes opstart om in slaap te kunnen vallen. Ons lichaam én ons brein zijn gewoon om met gewoontes om te gaan. Zet deze lichaamsexpertise in om voor je te werken in plaats van tegen je te werken. Als je in het weekend extra lang wil uitgaan én uitslapen, dan krijg je last van een social jetlag. Meer info kan je hier nalezen: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2019/jan/21/social-jetlag-are-late-nights-and-chaotic-sleep-patterns-making-you-ill
 
2.    Blauw licht vermijden voor het slapengaan
Aansluitend wat ik hierboven aanhaalde, zijn we geprogrammeerd om met de kippen op stok te gaan. Licht is dus bepalend of we al dan niet melatonine, het slaaphormoon aanmaken. Blauw licht van de gsm, de ipad, de laptop, zelfs de tv, zijn nefast voor de aanmaak van melatonine, waardoor je niet in een slaapmodus geraakt. 
En ook al gebruik je een schermblokker, dan nog blijven je hersenen cognitief actief en komen ze niet tot rust.
Minstens een uur voor het slapengaan, je gsm op slaapstand zetten is bevorderend voor je slaap en dus ook voor je gezondheid.
 
3.    Installeer een slaapritueel
Een avondritueel conditioneert je hersenen en kan moeilijke slapers helpen om in slaapmodus te komen. Hersenen koppelen avondrituelen aan het aanmaken van melatonine en starten het hele proces om je lichaam in rustmodus te brengen.
Je kan bijvoorbeeld een theetje maken (kamille, passieflora, valeriaan, jasmijn) zijn theesoorten die rustbevorderend werken. Een paar bladzijden uit een mooi boek lezen. Een bad of douche nemen met etherische olie zoals lavendel of jasmijn. Deze gewoonte herhalen, zal ervoor zorgen dat je lichaam automatisch voor je werkt, in plaats van je tegenwerkt.
 
4.    Dankbaarheid
Dit is mijn stokpaardje. Maar ik ben er rotsvast van overtuigd, en onderzoek bevestigt dit, dat dankbaarheid een switch in je brein maakt van problemen naar mogelijkheden. Als je voor het slapengaan opsomt waar je dankbaar voor bent, dan ga je met een andere mindset inslapen. Als je dit dan nog doet met een glimlach rond je lippen, dan maak je ook nog eens serotonine aan, het gelukshormoon. Wist je dat je niet negatief kan denken als je glimlacht. Een gouden tip dus voor piekeraars.
 
5.    Hartcoherentie
Dit is een wetenschappelijk onderbouwde methode van ademhalen, waarbij je 4 seconden inademt en 6 seconden uitademt op een rustige en natuurlijke manier. Deze ademhaling doen, gecombineerd met dankbaarheid, zorgt ervoor dat je je autonoom zenuwstelsel in balans brengt, dat je van stress naar ontspanning kan gaan en dat de zelfgenezende vermogens van je lichaam hun werk kunnen doen.
 
6.    Nog enkele algemene tips voor de slaapkamer

• Doe alle digitale toestellen (ook tv) weg uit je slaapkamer, of zet ze ten minste uit zodat je geen stralingen in je slaapkamer binnen brengt
• Zo duister mogelijk omdat licht de aanmaak van melatonine verhindert
• Kamertemperatuur gemiddeld 18 graden: je slaapt beter als het iets koeler is omdat je lichaamstemperatuur ook daalt als je slaapt, net zoals je ademhaling en je hartritme. 
• Goede en comfortabele matras
• Je kamer verluchten voor het slapengaan en bij het opstaan: zuurstof werkt zuiverend
• Een slaapkamer is om te slapen. Maak het dan ook echt jouw slaapruimte.

 
Snoozen
En dan wil ik nog even inzoomen op snoozen. Als ik in opleidingen bevraag wie er allemaal snoost, dan ben ik verwonderd over het grote aantal dat hierop bevestigend antwoordt. 
Snoozen is absoluut nefast voor je energieniveau en neigt naar zelfcastijding Je respecteert hierbij helemaal jouw slaapcycli niet. Je valt elke keer opnieuw in slaap, en wordt elke keer opnieuw gewekt door je wekker. Een ander woord hiervoor is alarm. Dus elke keer opnieuw schiet jouw lichaam onmiddellijk in een stressreactie, stresshormonen gieren door je lichaam waarbij je de neiging hebt om te vechten, te vluchten of … op te staan.
Niet doen!
Steek bij het wakker worden onmiddellijk je lichten aan of doe de gordijnen open. Laat het licht binnenstromen om de melatonine te laten dalen. Zet je raam open, laat zuurstof binnen en plaats een intentie van de dag.
Proactief zelf bepalen waar je aandacht die dag naar toe gaat, maakt dat het verloop van je dag er helemaal anders zal uitzien.

En tot slot een doordenkertje: Misschien ben je niet moe van te weinig te slapen, maar wel moe van te weinig leuke dingen te doen die je energie geven. Zet je intentie per dag voor dingen die je voeden en blij maken en voel het verschil.

Het lijkt in dit snooze-tijdperk, voor velen een onmogelijke opdracht. Ook voor mij. Je moet weten dat ik, net zoals jullie, heel goed weet dat beweging essentieel is voor een goede balans in je lichaam, dat het het zelfgenezend vermogen van je lichaam stimuleert, dat je hierdoor endorfines aanmaakt, dat je lymfesysteem beter werkt, je bloedsuikerspiegel stabieler is, de kwaliteit van je slaap erop vooruit gaat, enz ….
Maar het werkelijk doen. Dat is altijd nog een ander paar mouwen.

​Door omstandigheden en door allerlei smoesjes in mijn hoofd, kwam beweging meestal niet op de eerste plaats, en de dag eindigde vaak zonder er bewust aandacht en tijd aan besteed te hebben.
Tot 20 december. Die dag heb ik gekozen om het gewoon te doen. Zelf kiezen is hierin heel belangrijk.

In plaats van mijn wandelschoenen, trok ik mijn loopschoenen aan en zo ben ik gestart. Vooral met het idee dat elke stap die ik zette, er één gewonnen was. Mijn wandeltoertje met de hond is 2 km en daar wandelde ik ongeveer 20 minuten over. De eerste loopjes waren dan ook 80% wandelen, 20% lopen. Ik luisterde enkel maar naar mijn lichaam. Geen verplichtingen. Geen moeten. Voelde ik de nood om te wandelen, dan deed ik dit. Voelde ik de drang om te een sprintje te trekken, dan liet ik het kind in mij vrij. Mijn conditie verbeterde razendsnel en spectaculair. Ik was sneller thuis en begon mijn loopjes uit te breiden.
Ik heb nog geen enkele dag overgeslaan en loop al vlotjes 3 tot 4 km, wat een maandgemiddelde van ongeveer 80 km met zich meebrengt. Niet omdat het ‘moet’, maar wel omdat ik er bewust voor kies om proactief in mijn gezondheid te investeren.
Wat heeft me nu overtuigd om het te doen en te blijven doen? Vooreerst een haperend lijf dat om aandacht riep. Maar ook wetenschappelijk onderbouwde kennis. Dat is de aard van het beestje. En deze deel ik graag met je.

Bewegen is essentieel voor het centrum in je brein waar je geheugen en concentratie huist.
​Bewegen is essentieel om je beter te voelen. Als je te veel stress hebt, wordt de hippocampus aangetast. Dit deel van de hersenen speelt een belangrijke rol bij de werking van je geheugen en om bij te leren. 
Bij stress wordt de hypothalamus, dat is een gebied in je hersenen, actief. Dat zorgt ervoor dat je bijnieren cortisol aanmaken. Hoe meer stress, hoe meer cortisol.  Cortisol activeert op zijn beurt de hippocampus, die remt als nodig de hypothalamus af en reguleert zo de productie van cortisol naargelang de situatie. Langdurige stress maakt je hippocampus oververmoeid waardoor hij de aanmaak van cortisol niet meer kan regelen.  Dat kan je zelf merken doordat je minder begint te onthouden en vaker dingen vergeet of moeilijker iets nieuws aanleert. Als de hippocampus bezwijkt kan hij de hypothalamus niet meer afremmen. Dan blijft die gewoon zijn gangetje gaan.

Bewegen is goed voor je prefrontale cortex, ons creatief en oplossingsgerichte deel van het brein
​Lopen verbetert de doorbloeding in je prefrontale cortex, waar je creativiteit en oplossingsgericht denken is. Volgens onderzoek van de Amerikaanse wetenschappers Miller en Krizan is hier een toename van 60% waarneembaar ten opzichte van zitten, en het effect blijft tot ongeveer een kwartier na het wandelen of lopen aanwezig. Daarnaast wordt je prefrontale kwab versterkt, waardoor die op zijn beurt de amygdala, het angstcentrum, dat overontwikkeld is bij chronische stress, kan afremmen.
​
Bewegen stimuleert de aanmaak van endorfines en dus ook van serotonine en dopamine
Endorfines werken pijnverlagend en geven ons een goed gevoel. Ze verhogen ons gevoel van welbevinden. Endorfines hebben een onmiddellijk verlagend effect op onze stresshormonen en regelen de afgifte van serotonine en dopamine. Dat wil zeggen dat je je gelukkiger gaat voelen, meer gemotiveerd, meer seksuele appetijt en eetlust.
Endorfines herstellen dus de balans in onze hormonen en begeleiden ons naar meer geluksgevoel. Maar ons endorfinesysteem is ook betrokken bij talrijke wonderlijke processen in je lichaam.

Door dit systeem van zelfgenezing te stimuleren, kunnen stressklachten, ontstekingen en immuniteitsproblemen voorkomen worden. 

Ik hoor je inderdaad denken: allemaal goed en wel, maar wat is het voordeel dan om nuchter te bewegen?
Misschien eerst even verduidelijken wat nuchter bewegen is: het is matig, intensief wandelen, joggen, zwemmen, fietsen en dit zonder ’s morgens iets gegeten te hebben.
Het is een heel natuurlijk proces waarbij je lichaam sterker, gezonder en veerkrachtiger wordt, en waarbij je brein zich herstelt zodat het terug de kracht heeft om keuzes te maken die écht bij je passen

Het lichaam is ingesteld op schaarste: van suikerverbranding naar vetverbranding
​De mens is het resultaat van een lange en langzame evolutie. We zijn dus geen nieuwe creatie maar een opgelapte versie. Ons lijf en brein is ingesteld op schaarste en heeft hiervoor een systeem ontwikkeld dat het mogelijk maakt om met een lege maag toch nog te kunnen bewegen en daarbij je vetverbranding op peil te houden om op die manier ZELF energie te kunnen produceren. 

De dag van vandaag, verbranden we echter alleen nog maar suiker. De koelkast is nauwelijks 5 meter verwijderd, en we proppen ons een hele dag vol met tussendoortjes. Het lichaam ervaart nooit nog schaarste en blijft dus hangen in suikerverbranding. Suiker is bedoeld om een snelle energieboost te geven, maar is ook snel opgebruikt waardoor je verlangt naar meer. Het werkt verslavend en heeft veel neveneffecten. Het maakt je lui en geeft je een leeg gevoel. Vetten daarentegen zijn een energiebron waar je een grote voorraad van hebt en waar je een veel langere tijd mee weg kan.
​
Na een nachtje slapen, is je insuline waarde laag en heb je je voorraad suiker reeds voor een deel verbruikt.
Dus door nuchter te bewegen, dwing je je lichaam om aan vetverbranding te doen. Vetten worden je brandstof wat veel  meer energie oplevert dan koolhydraten.

Schaarste en beweging stimuleert de aanmaak van energie in je lichaam
​Mitochondriën zijn de energiefabrieken in de cellen van je lichaam. Deze maken meer energie aan als er meer zuurstof is. De aanmaak van deze mitochondriën wordt gestimuleerd door vasten en krachttraining, met niet alleen een grotere energieproductie, maar ook een betere energieverdeling als gevolg.

Zorgt voor de aanmaak van anti-ontstekingsstoffen
Zowel vasten als bewegen werken ontstekingsremmend. Als we een ontsteking hebben, is ons immuunsysteem actief en eist het dus heel veel energie op en dit ten koste van andere organen. Het gevolg is een dysbalans in je energieverdeling.
Door nuchter te bewegen, maak je ontstekingsremmende stoffen aan waarbij je de ontsteking afremt en dus ook je immuunsysteem ontlast. Dit laatste verbruikt op zijn beurt minder energie, waardoor de energie meer kan stromen naar je spieren in je lichaam, en naar je brein, waardoor je concentratie en creatieve denken verbetert. Een positieve vicieuze cirkel dus.

Letterlijk stap per stap.

Het is in de actie dat je groeit. Ga niet in op de verleiding van je brein om hierover te negociëren. Jouw brein zal tal van redenen bedenken waarom je dit niet moet doen. Het sneeuwt, je hebt een kater, je hebt een vroege ochtendmeeting, je voelt je wat ziekjes … Altijd maar weer een reden om het niet te doen. 
Nee! Je wordt wakker, je staat op en springt in je joggingoutfit en loopschoenen en gaat ervoor. 

En ja, zo ontstaat er magie.

Plots word je wakker vòòr het vervelende geluid van je wekker. Je vertrekt welgezind in weer en wind de natuur in.

En het magische is, dat door hier priori-tijd van te maken, dat je échte tijdswinst ervaart. Ik sta nog elke dag op hetzelfde uur op, ik beweeg 20 minuten, en toch ben ik nog een kwartier vroeger dan voorheen aanwezig in mijn praktijk. Door in te zetten op een pro-actieve daad voor mezelf, ervaar ik een grote creativiteit en flow in mijn denken, voel ik me energieker dan ooit, heb ik het nooit meer koud en geniet ik dagelijks van de kleine veranderingen in de natuur.
Ik wens het jullie ook toe.
​
Joke Adins, Coach & Trainer
www.jokeadins.be

Ik heb het nooit begrepen. Dat mensen daar graag en vrijwillig opstapten. Het er ook nog eens voor over hadden om er een – vaak gigantische – wachtrij voor te trotseren. En het allemaal nog plezierig vonden ook. Die kick, weet je wel!
Vind iemand dat dan echt leuk om lijf en leden eens goed door elkaar te laten schudden, alle controle los te laten, niet meer te weten waar je je in godsnaam nu bevindt (hang ik nu ondersteboven?) en je uiteindelijk compleet geradbraakt te voelen wanneer dat helse ding eindelijk tot stilstand komt?

Ik heb het over die enorme rollercoasters in pretparken, vooral diegene die je eens goed ‘ondersteboven’ zwieren. En waar voor sommige geldt; hoe spectaculairder, hoe beter.
Er kwam in ieder geval heel wat overredingskracht aan te pas om mij een uitzonderlijke keer mee te krijgen. Waarschijnlijk wilde ik dan niet onderdoen voor mijn gezelschap. Flinker en stoerder zijn dan ik in werkelijkheid was. En wat kon er nu eigenlijk misgaan?
Bovendien was het in een wip en een draai voorbij en stond ik voor ik het goed en wel besefte weer met beide voetjes op de begane grond, toch?

Dan stond ik daar in die wachtrij aan te schuiven met een hart dat bonkte in mijn keel, angstig dat gigantische onding in de gaten aan het houden, en mij intussen de meest vreselijke scenario’s aan het voorstellen. Om er dan wiebelend op spaghettibenen weer af te komen … .

Ja, ik ben altijd een angsthaas geweest (en nog steeds) als het op dat soort dingen aankomt. Doe mij maar mijn beide voetjes stevig op de grond, daarbij zelf alle controle – ook stevig - in handen houdend (of toch in ieder geval het gedacht alles onder controle te hebben).
Al schuw ik niet alle uitdagingen; dit even terzijde.
Intussen bevind ik mij al een tijd op die helmachine, ofte de ‘burn – out – rollercoaster’, wellicht velen onder jullie niet onbekend (al dan niet uit eigen ervaring).

Ik heb er een hele tijd voor staan aanschuiven, voetje per voetje kwam ik dichterbij. Blind voor het gevaarte waarin ik enige tijd later zou plaatsnemen … voor wat ‘a hell of a ride’ zou worden. Nochtans ook met dat mij zo gekende beklemmende gevoel dat eraan voorafgaat. Op een bepaald moment kwam er plots heel veel schot in de zaak en voor ik het goed en wel doorhad zat ik ‘erop’, niet eens echt goed vastgegespt en me allesbehalve bewust van wat er ging komen. Al was dat laatste misschien ook wel beter, ik kon er op dat moment toch niets meer aan veranderen.

En eenmaal je je erop bevindt – dat is bij die pretparkrollercoasters ook het geval – kan je er niet meer af en ben je gedoemd om die hele helse rit uit te zitten. Wanhopig proberend om ergens houvast te vinden en je daar dan stevig aan vast te klampen, intussen de longen uit je lijf schreeuwend. Terwijl niemand je kan horen of er acht op slaat.
Die pretparktoestanden verzinken echter in het niets bij ‘the real stuff’, bij één van die zovele rollercoasters van het leven. Dit is niet zo een rollercoaster waar mensen voor hun plezier en vrijwillig opstappen. En vaak weten ze überhaupt niet eens dat ze aan het opstappen zijn.

Nee, ze hebben het pas door eenmaal die machine zich met volle kracht in gang heeft gezet. En hier ben je er na twee rondjes niet vanaf, nee, hier krijg je er tien voor de prijs van één, of twintig; wie zal het zeggen hoeveel. Het blijft maar doorgaan, er lijkt geen einde aan te komen.

De rollercoaster kent geen genade en aan comfortzones wordt hier niet gedaan. Hoogstens af en toe de kans om even op adem te komen. Je kan geen kant meer op, je maag keert zich constant binnenstebuiten, je hebt geen enkel besef van tijd of plaats meer. Alle zekerheden zijn weggevallen, net als die vaste grond onder je voeten. Je hoofd is ‘numb’, zoals ze in het Engels zo mooi zeggen; je kan niet meer helder denken, laat staan dat je je goed kan uitdrukken tegenover je omgeving. Je zit in de mist.

En je had het nochtans allemaal zo goed voor elkaar, tenminste dat dacht je. Zoveel opgebouwd, zo hard alles gegeven. Was dit dan allemaal voor niets geweest? Zal er daar nog iets van overblijven wanneer je opnieuw voet aan wal zal zetten? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden en zo weinig mogelijkheid ook om helder te denken terwijl je daar tig keer goed door elkaar geschud wordt.

Enige troost, je weet dat je niet de enige bent, er zijn er nog zoveel ‘out there’ die ook zo’n ‘bumpy ride’ aan het maken zijn.

Al is het moeilijk om echt contact met die anderen te maken, met gelijk wie eigenlijk. Je probeert jezelf zo goed en zo kwaad als het kan bij elkaar te houden en jezelf er niet helemaal in te verliezen. En dat is al een taak op zich.
Je weet ook dat velen jou reeds dapper zijn voorgegaan. Evenals dat er iedere dag nieuwe mensen opstappen, zich op dat moment vaak nog van geen kwaad bewust. Alsook dat de wachtrij serieus aanzwelt. Je zou die mensen willen waarschuwen, maar het is tevergeefs. Ze horen en zien jou niet meer, ze zijn al door dat verrekte draaipoortje naar binnen geglipt en zitten al vast in het voorportaal … .

Heel af en toe raakt een enkeling er nog uit, die plots zijn / haar ogen opendoet en het op tijd ziet aankomen. Die beseft dat hij / zij dat niet wil. Die tegen de menigte ingaat en zich nog net op tijd een weg naar buiten weet te banen. Oef, hij / zij is erin geslaagd en kijkt met een mengeling van angst en ongeloof naar datgene waaraan hij / zij net ontsnapt is. Maar waar dan wel naartoe? Opnieuw die ratrace in?

Na een tijdje begin je door te hebben hoe het werkt, of dat denk je toch. Je komt er met veel blutsen en builen achter dat het beter is om je niet teveel te verzetten en je spieren niet constant op te spannen, teneinde niets van je kostbare en o zo schaarse energie te verliezen. Je denkt ook een soort van ritme te ontwaren en je probeert je daar al wat meer aan te over te geven (intussen je wel nog steeds stevig vasthoudend natuurlijk).

En je komt beetje bij beetje te ‘weten’ hoe je dat nu eigenlijk ‘doet’, burn – out – zijn. De woorden van een wijze collega weerklinken regelmatig in jouw hoofd; ‘tegen de werkelijkheid kan je je niet verzetten’. En ja, dit is nu jouw werkelijkheid – toch voor een tijd - hoe hard je die werkelijkheid ook verwenst.

Voel je dat goed, het gevaarte vertraagt precies wat … ? Je zucht diep en hapt naar adem. Zou het … ? Ha, nee, het tempo wordt alweer opgedreven en je voelt het ding onder je alweer versnellen. En voor je het goed en wel beseft, bevind je je alweer ondersteboven in de zoveelste ‘loop’ (loep). Niet in de val trappen en denken dat het al voorbij is … zo vlug kom je er niet vanaf.

En toch begin je je er na verloop van tijd precies toch wat op in te stellen. Je bent heel sterk aangewezen op jezelf en je merkt dat dat op de één of andere onhandige manier ook lukt. En dat je daardoor ook veel bijleert over jezelf. Niet op een plezante manier, maar niettemin, je leert bij en je ontdekt andere kanten van jezelf. Dingen die je nog niet wist. Of niet wilde zien of niet wilde toelaten (zoals die gevoeligheid, ja, die). Je ziet de dingen vanuit wel honderd andere perspectieven en vanop een afstand, zoals zeggen. Je ziet de ratrace daar in de verte zijn extreme vlugge gang gaan en je bent – stiekem! - ergens ook wel opgelucht dat je daar even niet middenin zit en telkens kopje onder gaat. Je ontdekt dat er overal op het parcours supporters staan. Sommige dichtbij, andere verder weg, sommige verwacht / gehoopt en andere onverwacht.

Uiteindelijk worden de rustigere momenten wat langer en je kan al wat meer op adem komen. Het ritme vertraagt, de hoogtes en de laagtes nemen kleinere proporties aan… . Je voelt nu pas hoe hard je lijf het te verduren heeft gehad, hoe moe het is.
Maar je voelt het tenminste terug, je hebt de toegangspoort ernaartoe opnieuw gevonden.
En je durft al eens heel voorzichtig te denken aan hoe het zal zijn ‘hierna’, wanneer je weer neerdaalt in de ‘echte’ wereld. Ook al zal je nog wel een hele tijd murw zijn van de rit, verdwaasd en met spaghettibenen in het hoogste kwadraat… .

En je weet, het echte werk begint dan pas. Want die ratrace is voor jou geen optie meer. Maar ook: dat het serieus ploeteren zal zijn om dat alternatief te vinden. Om aan die weg te timmeren die bij je past, die je recht doet, die je ook energie geeft en niet enkel energie wegzuigt. Waar er tijd is om te ademen en rond je te kijken. Om echt op te merken wat je ziet, en echt te luisteren naar wat je hoort. En tegelijkertijd ook ergens deel te blijven uitmaken van de maatschappij. Want dat is toch wat we allemaal willen.

Je beseft dat het geen gemakkelijke opdracht zal worden, dat het nog veel zoekwerk zal vragen en er nog veel balanceren aan te pas zal komen. En vooral op tijd en heel veel aftoetsen bij jezelf en bij je lichaam of je wel op het juiste spoor zit.
​
En tot het zover is, sluit je je ogen, grijp je de leuning vast en dat kussentje dat je intussen wist te bemachtigen. En je laat je meevoeren, naar waar dat ook is … terwijl je denkt, ‘het even niet weten, even niet(s) moeten’, misschien is het hier voor even toch nog zo slecht niet.
En vooral, het komt goed, ooit.

​Mijn eerste traject van 4 uur loopbaanbegeleiding is afgerond. Wat een ervaring was me dat :).
Nooit tevoren was ik bij een coach of psycholoog geweest. Altijd was ik ‘sterk’ geweest om mijn eigen boontjes te doppen. Ik had geen hulp nodig. Ik kon het wel alleen. Ik heb een eigen visie en een doel voor ogen. Ik heb een eigen bedrijf, waar ik creatief ben en tal van klanten begeleid naar hun droom, ik hou van mijn werk en het laatste dat ik wou toegeven is dat mijn balans even zoek was.
Maar ‘my body & mind’ begonnen tekenen te geven. Ik ben een fervent fietser, en ik vond de energie niet meer om nog te gaan trainen. Al de hobbies en passies van het verleden, werden een ‘moeten’ in het heden. Ik had last van chronische darmklachten en had veel vaker dan vroeger migraine. Daarnaast voelde ik dat mijn creativiteit op droog zaad stond. Ik kon geen ‘schone’ oplossingen meer bedenken voor mijn klanten en meer dan eens, moest ik tijdens de uitvoering terug naar mijn atelier gaan omdat ik tal van zaken vergeten was. Inefficiëntie troef !
Ik was bij de huisarts langs geweest voor een pilletje en in plaats daarvan gaf ze me het visitekaartje van Joke Adins.

​Daar heb ik dan toch wel enkele weken naar gestaard.

Jaja! Zeg JA! tegen jezelf en het leven. Het sprong meerdere keren in mijn blikveld. Ik verstond het niet. Ik zei toch JA! tegen mezelf en mijn leven. Ik leidde toch het leven dat ik wilde. Enfin, om een lang verhaal kort te maken. Het staren heeft geleid tot bellen en bellen dan weer tot een afspraak.

De eerste keer dat ik naar haar praktijk reed, was ik aangenaam verrast door de prachtige locatie. Midden in het groen, uitkijkend over de velden, de koeien en paarden in de achtergrond, zo groen zelfs dat ik eerst een haas die het straatje overstak, voorrang ‘mocht’ verlenen.
De rust van de omgeving, zinderde gewoon verder in haar praktijk en in haar persoon. Joke straalt rust, geduld en begrip uit en vooral, geen oordeel en geen betutteling.

We zijn van start gegaan en ik mocht mijn verhaal vertellen. Ik kan haar professionele houding zo waarderen, want ondanks het feit dat het voor mij heel moeilijk was om me kwetsbaar op te stellen en toe te geven dat het eigenlijk allemaal niet meer lukte, was het toch geen ‘zwaar’ gesprek. Onze gedeelde smaak van humor zal daar wel mee te maken hebben.

De eerste sessie was boenke knap erop. Ze kon me inzicht geven hoe het komt dat ik zo moe en uitgeput was. Door een heel eenvoudig schema te tekenen en me te vragen mezelf hierin te situeren, was het voor mij plots allemaal duidelijk: nu begreep ik eindelijk waarom ik geen passie meer voelde. Ik kreeg inzicht over hoe het komt dat ik zelfs van mijn passies geen energie meer kreeg.

Ze kon me ook goed duiden hoe het kwam dat ik zoveel darmklachten had, en hoe mijn hoofdpijn te verklaren was. En dat was niet alles, want ze reikte me ook oplossingen aan en gaf me ook tips om hier mee aan de slag te gaan. Ik kreeg zelfs huiswerk, tot grote hilariteit!
 
Als ik buitenwandelde, was ik een ander mens. Ik had terug moed en inspiratie. Ik voelde me terug levendig en energiek.
​
Ik ben aan de slag gegaan met de informatie die ik ontvangen had, ik heb mijn huiswerk stipt gedaan, een unicum in mijn leven J, want dat had ik nog nooit gedaan, en ik voelde me sterker en sterker worden dag per dag.
Ik begon terug te fietsen. Maar deze keer, zoals afgesproken, zonder alle gadgets. Geen strava, geen snelheidsmeter, geen doel. Wat een verademing. Wat een opluchting. Ik moest eens niets bewijzen. Ik moest eens niet in competitie gaan. Ik moest eens niet de sterkste zijn.

En langzaam maar zeker kwam de liefde voor de fiets terug. En als surplus vond ik tijdens het fietsen de oplossingen voor mijn werk ook. Zaken waar ik tevoren zo lang moest op ‘sjieken’, kwamen nu gewoonweg binnengewaaid op de fiets.

De tweede keer dat ik kwam, was, uiteraard met de fiets. Het beste idee ooit. Want ik was helemaal ontspannen en vol vertrouwen toen ik aankwam, en ook nadien was het heerlijk om via ongekende binnenwegen, spelend en stoeiend tegen de wind, mijn weg naar huis terug te vinden. Of zeg ik beter, de weg naar mezelf. Want ook de tweede sessie was een rollercoaster van emoties en inzichten. Ik was verrast dat ik op zo’n korte tijd zo’n evolutie kon meemaken. Joke vertelde me toen veel over veerkracht. Hoe dat in elkaar zit. Hoe je dat kan trainen. Hoe je niet moet wachten op een crash om hieruit te leren, maar hoe je dag per dag, in kleine acties, je zelf sterker kan maken, op alle dimensies, preventief en vooral gericht op je eigen welzijn. Ik heb hier een paar acties voor mezelf uitgekozen, en opnieuw had ik huiswerk :).

Voor de laatste sessie vroeg ze me dan een POP te maken. Tja, een POP, hallo ????? Wist ik veel dat POP stond voor persoonlijk ontwikkelingsplan.
Dus bij deze, mijn inzichten en mijn acties:

• Bewustzijn is start van verandering
• Door kleine acties te stellen die je dagelijks aandacht geeft, kan je je veerkracht ongelofelijk veel groter maken
• Ook als je doet wat je graag doet, blijft het de uitdaging om naar je lichaam te luisteren en de balans tussen geven en nemen te bewaken
• Door me te vragen om een energiedagboek bij te houden, heb ik mijn eerste liefde herontdekt: schrijven. Schrijven, tekenen, schilderen, kortom creatief bezig zijn, zonder het doel om er ‘geld’ mee te verdienen, blijkt voor mij heel helend te zijn en ik geniet er echt van om dit een plaats te geven in mijn leven
• Sporten is top. Maar ik heb mijn focus verlegd van competitie naar gezond bewegen, waardoor de liefde voor de sport terug opgelaaid is
• Sterk zijn hoeft niet altijd. Integendeel: hulp vragen is des te sterker
• Door de druk van mezelf af te nemen om op alle vlakken in mijn leven te presteren, vind ik terug balans, rust én oplossingen op werkvlak. Mijn geheugen werkt terug beter, en ik kan terug genieten van mijn focus en flow op voorwaarde dat ik mijn grenzen respecteer.
• Oké, ik was moe en uitgeblust, maar dit hoeft niet eensluidend negatief te zijn. Hierdoor heb ik even stilgestaan. Mezelf zuurstof gegeven. Waardoor mijn vlammetje nu terug kan branden. Misschien minder hevig als voorheen, maar minstens even intens.

Deze week kreeg ik een prachtig geschenk van een klant, die doorgestuurd was door haar huisarts voor een individuele begeleiding. Toen ik bij haar polste hoe ze zich voelde, vroeg ze me wat ik bedoelde. Ik zei haar: “Hoe voel jij je nu echt?” en haar antwoord was zo verhelderend en zo puur, dat ik het jullie niet wil onthouden.
 
Ze naam uit mijn pennendoos een aantal stiften, die ze in haar handen hield en begon te vertellen.
 
Deze stiften, ze telde er 9, staan symbool voor de energie die ik nu heb. Met deze 9 stiften moet ik de dag doorkomen.
Dat wil zeggen dat ik ’s morgens bij het opstaan, reeds 1 stift nodig heb om mijn dag te starten. Ik heb deze stift gewoon nodig om op te staan en de dag te beginnen. Een bijkomende stift heb ik nodig om ontbijt klaar te maken, kinderen wakker te maken en ons te wassen en iedereen vertrekkensklaar te maken. Vaak ben ik dan al terug moe en uitgeput, en dan heb ik nog niet eens mijn kleren aan. Een jogging is het meest gemakkelijke en het meest comfortabele, dus wordt het maar dit. Weeral.
 
Twee stiften, van de negen zijn tegen dan al opgebruikt. De kinderen moeten naar hun sportkamp, het is niet ver, amper 1 kilometer, om wat beweging te hebben, doen we dit graag te voet, maar dit kost me zeker terug 2 stiften want daarna kom ik afgepeigerd thuis. Vier stiften van de negen zijn al opgebruikt, puur door simpele, fysieke taken.
Taken die voor iemand anders een feest zijn, en voor mij de hel.
 
Als ik dan thuiskom, kan ik niet anders dan even uitrusten. Terwijl ik in de zetel lig, te bekomen van wat voor een ander een futiliteit is, begint mijn geest zich te ergeren. Te ergeren aan mezelf. Aan wat ik niet (meer) kan. Maar ook aan de ontbijttafel die ik nog niet opgeruimd heb. En aan de wanorde in de keuken. En aan de boeken die nog verspreid op de salontafel liggen. Ik wil dit wel allemaal in orde maken, maar ik kan niet meer. Ik zou even mijn mama kunnen (moeten?) bellen, om een luisterend oor te krijgen (geven?), maar ook dat kost me te veel moeite. Ik wil haar niet belasten met mijn verhaal en voel me ook te zwak om haar bekommernissen van de dag in mijn rugzak nog te dragen.
Ik voel me gefaald.
En terwijl ik daar lig, zogezegd aan het uitrusten, voel ik mijn energie nog meer wegzakken. Door het piekeren. Door het me vertwijfeld afvragen of dit ooit nog zal beteren. Ik zie dat de jongste zijn sportzak vergeten is en dat geeft me het gevoel dat ik een slechte mama ben, dat ik niet deug. Vroeger zou ik op mijn fiets gesprongen zijn en zijn sportkledij vlug gebracht hebben, maar nu … nu kan dit niet meer. Voor elke futiliteit moet ik een keuze maken. Niets is nog evident. Alles ligt in de weegschaal. Het is alsof alles in een knoop zit die ik niet meer zelf kan ontwarren.

Deze malle gedachtenmolen laat me leeglopen, mijn brein staat op springen: nog twee stiften die voor vandaag niet meer gebruikt kunnen worden.
Help!
Ik begin in paniek te geraken. 6 van de 9 stiften zijn opgebruikt en het is nog niet eens middag. Hoe haal ik in hemelsnaam de avond? Paniek overmant me. Ik voel dat ik een keuze moet maken: eten of rusten. Ik kies voor rusten, omdat eten maken me nu even onoverkomelijk veel moeite lijkt. Het is 11u30. Gelukkig krijgen de kindjes eten op kamp.
De diepe vermoeidheid neemt me even mee in een rusteloze slaap en na een uurtje kom ik terug wakker.
De angst grijpt me direct naar de keel: nog maar 3 stiften meer en een hele namiddag te gaan. Ik besef dat ik ook vandaag niet toe ga komen met mijn energie. Ik wil kost wat kost mijn laatste restje bewaren voor als de kinderen thuiskomen. Het is de laatste week van de vakantie. Ik voel me nu al zo’n nutteloze mama die haar kinderen weg brengt naar een kamp omdat ze zelf geen energie genoeg heeft, en dan wil ik dat ik om 16u nog wat energie en aandacht over heb om naar hun verhalen te luisteren.
En toch, ik moet iets eten. Gewoon opstaan, een boterham smeren en een tas soep warmen: kostprijs: 1 stift.
Ik maak een to-do lijstje van de meest noodzakelijke dingen: eten kopen, bij de bank passeren, en een was insteken. Minimum 1 stift per activiteit. 3 activiteiten, en ik heb maar 2 stiften meer ….
 
Onnodig om een prentje te maken bij de wanhoop die ik voel.
Dus als je mij vraagt, hoe ik me nu echt voel, dan kan ik dat alleen maar zo vertellen.

Zo graag zou ik een regenboog tekenen. En de tranen lopen langs haar wangen ... 

​Maar ik heb gewoon te weinig stiften. Ik geraak niet aan de mooie kleurenschakering van de regenboog en moet het doen met een vale tekening, in zwart/wit/grijstinten, die nooit de stralende kracht heeft van een regenboog.
Het is die schaarste, het tekort dat ik nu ervaar, dat voor mij zo verlammend is.
Het is het constant keuzes maken, dat me blijvend stress geeft. Misschien zelfs voornamelijk in mijn hoofd.
Wat is de luxe van tijd als je geen energie hebt?
Wat is een regenboog in zwart/wit?
Wat is …

​Na deze ontroerende getuigenis was het stil in mijn praktijk en ook in mijn hart.
​Samen gaan we voor meer kleur in haar leven. Stap voor stap. Maar we gaan voor een vervuld, energiek en gekleurd hart, waar alle wensen van de regenboog mogen uitkomen voor haar.

When it rains, look for a rainbow.
When it’s dark, look for the stars.

De kracht van dankbaarheid is een stuwende & helende bron die me meermaals gezuiverd heeft en meegezogen heeft naar licht, naar warmte, naar verbinding, naar echtheid en puurheid, naar kansen en plezier.
 
En uiteraard: niet elke dag is even sprankelend, licht en vrij. En toch … als je je focus legt op dankbaarheid, op zaken die er wel zijn, op kleine maar o zo mooie momenten, beslis je zelf welke bril je opzet. Meer nog, je beïnvloedt hier zelfs op een positieve manier het zelfgenezend vermogen van je lichaam. 
​
Graag deel ik hoe ik dankbaarheid een vaste plaats geef in mijn leven.

​Bewust ademen
’s Morgens als ik wakker word, start ik met bewust ademen. Vijf minuutjes tijd voor mezelf, waarbij ik heel bewust mijn aandacht verleg naar mijn buikademhaling en hartcoherent adem. 4 seconden in, 6 seconden uit. Mijn handen liggen op mijn hara, het middelpunt van mijn lichaam, net onder mijn navel. In hara ervaren we stilte, kracht en vervulling.
Ik doe dit al glimlachend. Denkend aan alles waar ik dankbaar voor ben. Met een glimlach omdat lachen zo goed is voor lichaam en geest.
Weet je dat je lichaam serotonine (het gelukshormoon dat ons zelfvertrouwen geeft) en dopamine (het hormoon dat ervoor zorgt dat we genot, blijdschap, welzijn en motivatie ervaren) aanmaakt als we lachen. Bovendien train je onbewust je gezichtspieren en stimuleer je zo de doorbloeding van je gezicht met een natuurlijk blos als resultaat. Niet mis om zo op te staan :)
 
Intentie van dankbaarheid
Zo begin ik mijn dag met meer rust en een intentie van dankbaarheid. Het voelt niet langer aan alsof ik afhankelijk ben van prikkels van de buitenwereld. Nee, ik heb het gevoel van rust in mij, en met die intentie van dankbaarheid, focus ik mezelf én mijn brein op kansen, op genieten, op rust, in plaats van op de ratrace, of de afhankelijkheid van anderen.
 
Gezond ontbijten
Vaak maak ik van mijn ontbijt ook een ‘pareltje’. Gezond ontbijten geeft je vanaf ’s morgens een boost en geeft je energie voor de rest van de dag. Ik geniet er van om op een mooi deuntje (en dat kan van alles zijn, van rustige muziek, tot een liedje waarbij ik dansend en zingend de dag mee start) een lekker ontbijtje te maken.
Wat eet ik zo allemaal ?
Een havermoutpapje met kokosmelk of amandelmelk, wat rood fruit of blauwe besjes, of een banaantje, wat gebroken lijnzaad of chiazaad en nootjes. Een foto waard. Goed voor mijn lichaam want zo krijg ik genoeg antioxidanten binnen, maar ook goed voor het oog. Als ik een lange dag buitenshuis werk, maak ik me ook een smoothie klaar, die ik meeneem in de wagen.
Gedurende deze prachtige lentedagen, eet ik dit ontbijtje graag op terras. Neemt niet meer tijd in dan binnen, maar je hebt wel het extra gevoel van een zomerse dag, fluitende vogeltjes, blote voetjes. Een extra trui beschermt jou indien nodig tegen de ochtenddauw.
 
Gsm ‘moet’ wachten
De uitdaging bestaat er voor mij uit om mijn gsm tot nu niet bij de hand te nemen. Ik hou de buitenwereld bewust nog even buiten. Geen prikkels van facebook, of berichtjes van whatsapp. Geen nieuwsflashes over angst en terreur. Geen mails. Nee, ik kies er voor om mijn dag in puurheid en met een positieve, open blik te starten.
 
In het ‘NU’ leven
Ik heb gemerkt dat als ik dit doe, dat ik meer energie ervaar gedurende de dag. En meer nog: dankbaarheid groeit exponentieel: hoe meer aandacht je er aan geeft, hoe meer je in het ‘nu’ leeft en geniet van de mooie dingen, op het moment zelf.

Tot slot, Forbes stelt in de New York Times dat dankbaarheid de hypothalamus stimuleert (het deel in onze hersenen dat ook de stress reguleert) en dat het ventrale deel van onze hersenen dat het gevoel van plezier geeft, hier ook een boost van krijgt. Dankbaarheid verbetert dus ook ons mentaal en fysisch welzijn!

Laat dit een stimulans zijn, om dankbaarheid een vaste plaats in je leven te geven.
JA! Gratitude is the attitude :)

Het verhaal van een klant:
​Graag vertel ik mijn verhaal. In alle openheid en eerlijkheid. Nà de feiten. Dat is voor mij blijkbaar gemakkelijker dan tijdens de moeilijke momenten. 
Een burn-out. Ik ? Nee. Nooit ! Mij zou dat niet overkomen. Ik, die altijd maar doorging, altijd maar nieuwe uitdagingen opzocht. Altijd daar ook plezier in vond. Ik die trots was op mijn eeuwig enthousiasme. Over mijn vuur. Over mijn passie. Ik die blaakte van energie en die het "zonnetje" genoemd werd. Ik die fungeerde als startkabel voor vele andere mensen met een platte batterij. Ik die vond dat je altijd je grenzen moet kunnen verleggen. Je kan net altijd iets verder en meer dan je denkt. Ik die dat ook predikte en mensen in motiveerde.
Ik een burn-out ? Nee dus.
En toch ... op een dag ging het licht uit. Helemaal uit. Het werd donker in mijn leven. Geen zonnetje meer. Zelfs geen maneschijn. Ik ging naar mijn huisarts, die me twee weken voorschreef en die me aanraadde om naar Joke Adins te gaan. 
De eerste keer dat ik bij Joke langskwam, was mijn eerste vraag aan haar hoe zij me zo snel mogelijk terug sterk zou krijgen. Sterk om zoals voorheen door te gaan. Om grenzen te verleggen. Om van de ene kick naar de andere te surfen. Vooral sterk genoeg om alles vol te houden zoals ik het al altijd gedaan had. 
Ze luisterde. 
Liet me vertellen.
Had geen oordeel.
Liet mij alle ruimte.
Ik toonde me sterk en stoer zodat ik zo snel mogelijk terug aan het werk zou kunnen gaan. 
Ze stelde maar een paar vragen. Rake vragen. Prangende vragen. Vragen die ik wilde ontwijken. Vragen die niet pasten in mijn schema. Maar vragen die me wel prikkelden. 
Na het eerste gesprek liet ze de volledige openheid of ik al dan niet wilde terugkeren.
Eigenlijk wilde ik niet. Ik voelde dat er iets zou veranderen. Ik wilde liever vasthouden aan gekende pijn dan verandering te overwegen, waarvan ik niet wist wat de uitkomst zou zijn. Ik was bang. Maar ik voelde ook wel dat ik vast zat. Dat ik hulp nodig had.
En zo zijn we samen op pad gegaan. Joke werkt heel praktisch met schema's, met oefeningen, met kleuren en papier. Ze werkt op alle vlakken tegelijk. Ze liet me door verrassende oefeningen zo'n diepgaande inzichten 'voelen', die ik vanuit mijn mentale blik op de wereld nooit zou ervaren. Ze leerde me ademen. Ze gaf me opdrachten mee naar huis waardoor ik ook in de tijd tussen twee sessies door bezig was met mij bewust te worden van mijn eigen lichaam, van mijn eigen emoties, van mijn eigen patronen. Ze liet me zien dat ik niet altijd sterk hoef te zijn. Dat ik ook eens hulp mag vragen. Dat even genieten en stilstaan mijn energiebatterij vullen. Dat beweging helend werkt. Dat muziek mijn brein en lichaam tot rust kan brengen of net kan ontladen, afhankelijk van mijn behoefte. Dat vluchten in kicks nog altijd kan en mag, maar dat een rustpauze nadien, herstellend werkt. De sessies bij haar waren elke keer anders. Maar kwamen recht binnen. 
Je zal het wel geraden hebben. Na twee weken was ik nog niet op de been. Ik heb tijd 'moeten' nemen om uit te rusten. Om mezelf te leren kennen. Om vanuit die kennis, dat vernieuwde aanvoelen van mezelf keuzes te maken. Keuzes die bij me passen. Die ook genieten een plaats geven. Die mij ontspanning gaven.  Die mijn lichaam en geest in balans brengen. Die me terug verbinden met mijn authentieke zelf.
Ik ben gegroeid, als mens. 
Het was niet altijd evident. Het was bij momenten heel moeilijk. Maar ik voelde me begrepen en gedragen. Had gelukkig een begripvolle omgeving waar ik veel steun van kreeg. Ook op mijn werk hebben ze heel goed gereageerd. Geen verwijten noch schuldinductie. Ze hebben rekening gehouden met mijn temperament. Met mijn vernieuwde inzichten. Met mijn wensen. In gezamenlijk overleg met mijn huisarts en Joke ben ik nu progressief terug gestart.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik heel goed dat mijn lichaam me heeft willen beschermen en me tot halt heeft geroepen. Ik had veel te lang alle signalen genegeerd. Was aan 300 km/uur recht op een muur aan 't racen. Door het licht uit te doen, moest ik wel afremmen.
Ik ben dankbaar dat ik mijn lichaam nu beter begrijp. Dat ik dankzij de begeleiding heel goed weet welke alarmsignalen ik heb, en hoe ik in de toekomst kan voorkomen om terug hetzelfde tegen te komen. Dat ik niet meer alleen mentaal de dingen bekijk, maar dat ik ook heb leren voelen.
Maar ik ben ook dankbaar voor wie ik ben. Oké, ik ben soms één en al vuur en passie, ik hou van uitdagingen. En JA! dat is oké. Ik heb gewoon geleerd om af en toe rust in te bouwen. Om bewust te kiezen voor het NU. Om stil te staan en te genieten. Om me niet te laten verpletteren door schuldgevoel of compensaties als ik eens voor mezelf kies.
Het is een proces van vallen en opstaan. Maar het voelt goed. Op dit moment voel ik dankbaarheid. Diepe dankbaarheid. Ik leef. Bij momenten even intens als vroeger. Maar veel bewuster. Veel dieper.

Our dream, the desire that is in our soul, did not come out of nowhere.
Someone placed it there.
And that Someone, who is pure love and wants only our happiness, did so only because he also gave us the tools to realise our dreams and our desires.
When you are going through difficult times, remember: you may have lost some major battles, but you survived and you’re still here.
That is a victory. Show your happiness and celebrate your ability to go forward.
Pour your love generously out onto the fields and pastures, down the streets of the big city and across the dunes of the desert.
Show that you care about the poor, for they are an opportunity for you to display the virtue of charity.
And care, too, about the rich, who distrust everything and everyone, keep their granaries crammed with grain and their coffers full, but, despite all that, cannot drive away loneliness.
Never miss an opportunity to show your love, especially to those close to you, because we are always at our most cautious with them, for fear of being hurt.
Love – because you will be the first to benefit. The world around you will reward you, even if, at first, you say to yourself: ‘They don’t understand my love.’
Love does not need to be understood. It needs only to be shown.
Taken from THE MANUSCRIPT FOUND IN ACCRA